Γιατί αρέσει στους ανθρώπους να «καρφώνουν»;

 

Του Henry Stone

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που αναφέρει ο Aleksandr Solzhenitsyn στο βιβλίο του “The Gulag Archipelago” (Αρχιπέλαγος Γκουλαγκ) είναι το πόσο εύκολα (επί κομμουνισμού) ο Ρωσικός λαός επιτίθετο ο ένας στον άλλο, καταδίδοντας γείτονες και φίλους στις “αρχές” για αδικήματα που δεν υπήρχαν θύματα και στα οποία κανείς δεν είχε βλαφτεί.

Δεν κέρδιζαν τίποτα οικονομικά από την πράξη τους αυτή ωστόσο το έκαναν έτσι κι αλλιώς. Το μόνο κοινό τους κίνητρο ήταν ένα: η κακόβουλη επιθυμία να δουν τους γείτονές τους να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται.

Ο Σολζενίτσιν γράφει για έναν υδραυλικό τον οποίο είχε «καρφώσει» στις αρχές ο διπλανός γείτονάς του, επειδή δεν άκουσε στο ραδιόφωνό του μια ανάγνωση επιστολών στον Στάλιν και ένας συντηρητής σόμπας «καρφώθηκε» από τους γείτονές του επειδή έγραψε το όνομά του σε μια πεταμένη εφημερίδα. “Οι συλλήψεις σε δρόμους και πολυκατοικίες είχαν εξαπλωθεί σαν επιδημία”.

Στους ανθρώπους που συλλαμβάνονταν δεν τους επιβάλλονταν κάποιο απλό πρόστιμο ή κάποια απλή τιμωρία. Ο υδραυλικός καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια φυλάκισης και ο συντηρητής δέκα χρόνια. Άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Φυλακίστηκαν για δεκαετίες, υπέστησαν ανείπωτα βασανιστήρια και τελικά δολοφονήθηκαν.

Χωρίς τους γείτονες και τους «φίλους» τους να τους «καρφώσουν», πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θα είχαν συλληφθεί ποτέ. Τι οδηγεί ένα άτομο να ειδοποιήσει την αστυνομία για μια οικογένεια που ζει δίπλα του, ζει ειρηνικά και να δεν έχει κάνει κάποιο κακό, γνωρίζοντας πόσο σκληρά θα τιμωρηθεί;




Ο γείτονάς μου μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος βλάκας στον κόσμο – και είχα βλάκες για γείτονες – αλλά ακόμα δεν θα τον ανέφερα για κάτι που θα τον έστελνε στη φυλακή για χρόνια, εκτός αν ήξερα ότι ήταν ένοχος για κάποιο μεγάλο έγκλημα, ένα έγκλημα στο οποίο υπέστησαν βλάβη αθώοι άνθρωποι. Εσύ τι θα έκανες; Αν ήξερες ότι ο γείτονάς σου θα πήγαινε οκτώ χρόνια σε σκληρή δουλειά επειδή δεν άκουγε τα γράμματα του συντρόφου Μπάιντεν να διαβάζονται στο ραδιόφωνο, θα καλούσες την αστυνομία και θα τον κατέδιδες;

Αποδεικνύεται ότι πολλοί Αμερικανοί θα το έκαναν. Για την ακρίβεια, πήραμε μια γεύση το περασμένο έτος, όταν εμφανίστηκαν πολλές αναφορές για άτομα που καλούσαν την αστυνομία επειδή είδαν τον γείτονά τους να είναι έξω και να περπατά ή τον άκουσαν να φτερνίζεται ή επειδή τον επισκέφτηκαν κάποιοι συγγενείς του. Και αυτές δεν ήταν μόνο μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ο Δήμαρχος του Λος Άντζελες άνοιξε μια γραμμή «καρφώματος» και ενθάρρυνε τους κατοίκους της πόλης να αναφέρουν τυχόν επιχειρήσεις που αρνήθηκαν να κλείσουν. Η γραμμή αυτή ήταν υπερφορτωμένη με τηλεφωνικές κλήσεις.

Στη δική μου γειτονιά, σε αρκετές επιχειρήσεις έκοψαν το νερό και το ρεύμα.

Η κατάσταση φάνηκε να φτάνει στο αποκορύφωμα όταν το γραφείο του σερίφη της κομητείας του Orange, δέχτηκε καταιγισμό τηλεφωνημάτων, με αποτέλεσμα ο σερίφης να αναγκαστεί να πραγματοποιήσει συνέντευξη Τύπου για να πει στους ανθρώπους να μην τηλεφωνούν στο γραφείο του για να αναφέρουν τους γείτονές τους επειδή δέχτηκαν στο σπίτι τους συγγενείς για το δείπνο των Ευχαριστιών.

Όπως και στην εποχή του Solzhenitsyn, αυτό γίνεται από καθαρή κακία. Γιατί συμπεριφέρονται οι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο;
Τις προάλλες, ο αρθρογράφος των LA Times, Harry Litman, αποθέωσε στο Twitter τα επερχόμενα διαβατήρια εμβολιασμού που θα αφήσουν έξω τους «απείθαρχους». Μέσα σε λίγα λεπτά, ένα πλήθος απαντήσεων ταυτίστηκε με τα συναισθήματά του.

Με βάση τα εικονίδια των λογαριασμών εκείνων που συμφώνησαν, σχεδόν κάθε απάντηση υπέρ του διαβατηρίου προερχόταν είτε από έναν άνδρα με θηλυπρεπή εμφάνιση είτε από μια γυναίκα με αντρική εμφάνιση – μια σιτεμένη μη ελκυστική με αντρική εμφάνιση λευκή γυναίκα. Και στις απαντήσεις τους διαλαλούσαν το πόσο απολαμβάνουν το γεγονός ότι δεν θα έχουν δικαίωμα οι γείτονές τους και οι συμπολίτες τους να ταξιδεύουν, να κοινωνικοποιηθούν ή να επισκέπτονται καταστήματα.

Αποδίδω αυτή τη συμπεριφορά στο αυτο-μίσος: έχουν τόσο ισχυρό αυτό-μίσος που θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα και τους πάντες γύρω τους.

Άτομα που δεν έχουν κανένα σκοπό στην ζωή τους, άτομα που δεν έχουν καμία πίστη στη χώρα τους ή στους συμπολίτες τους, άνθρωποι που είναι έτοιμοι να κυνηγήσουν όλους όσους ξέρουν που τολμά να ζει μια υγιεινή και ειρηνική ζωή.

Τι λέτε; Είστε έτοιμοι να σας «καρφώσουν» οι ρουφιάνοι των διαβατηρίων εμβολιασμού;

ΚΟ: Ο Mike Stone, είναι ο συγγραφέας του “Based”, ενός νεανικού μυθιστορήματος σχετικά με τη φυλή, τις σχέσεις και το πώς είναι να μεγαλώνεις στην New America, το πρώτο μυθιστόρημα της Alt-Right, μια σκοτεινή κωμωδία που διατίθεται στο Amazon. Ακολουθεί την ζωή του 17χρονου Ryan Turner, ο οποίος βρίσκεται σε έναν υστερικό κόσμο όπου οι καθηγητές προπαγανδίζουν τη μαρξιστική ιδεολογία, τα λευκά κορίτσια ζητούν συγγνώμη για τον ρατσισμό τους και όλοι προσπαθούν να αποφύγουν την απόλυτη ταπείνωση: την εκπαίδευση της “διαφορετικότητας”.